İlk kitabımı yayınlamamın üzerinden 2 yıl geçmişti. 3 baskı yapmış toplamda 4.000 adet satmıştı. Yayınevi 4. baskının da yayınlanacağını söylüyorlardı ve bu sefer 10.000 adet basılacaktı. İlk baskının parasını denkleştirebilmek 1 yıl geceli gündüzlü çalışmıştım. Ama sonunda parayı biriktirip kitabımı bastırdım. İlk kopyayı elime aldığımda yaşadığım mutluluğu tarif edebilecek bir kelime yok koca evrende.
Bir iki ufak çaplı tv programına bile çıkmıştım. Deli gibi mutluydum. 6 ayda bir kitaptan kazandığım para hesabıma yatıyordu. Gerçi para umurumda değildi. Ben bir kitap çıkartmıştım ve o kitabı insanlar okuyordu. İşte bunun hazzını hiçbir şeye değişmezdim.
Nihayet mutlu olmuştum şu hayatta. Bana o kadar uzaktı ki mutluluk, bir kitapla yakalamıştım onu sanki. Mutluluk denen şey o kadar da uzak değildi demek ki bana. Bir kitap yazmıştım ve hayatım değişmişti.
Yani öyle sanmıştım. Bir süre sonra her şey yine eski sıradanlığına döndü. Yine hiçbir şeyden tat alamayan devamlı mutsuz ben olmuştum. Belki yeni bir kitap yazarsam yine mutlu olurum dedim kendime. Ama yazamıyordum. Tek bir kelime bile çıkmıyordu kalemimden. Her gün masamın başına oturuyor, kalemimi elime alıyordum ve saatlerce öyle duruyordum. Deli gibi yazmak isteyip yazamıyordum. Hayatımın anlamını yitirmiş gibiydim. Yazamamak benim için ölüm demekti.
Kitap çıkarmak belki de sandığım kadar iyi değildi. Yazdıklarımı o kadar insanla paylaşmak belki de benim yazma yeteneğimi köreltmişti. Yeniden yazabilmek için deli gibi okumaya başlamıştım. Her gün bir kitap bitiriyordum. Ama hiçbir değişiklik yoktu, hala yazamıyordum.
Tam 2 yıl 3 ay 18 gün hiçbir şey yazamadım.Sonra birden her şeyden ümidimi kestiğim bir anda yeniden yazdım. Onca yılın ardından yeniden yazabilmiştim nihayet. Bir daha asla kitap çıkartmadım hatta bunu aklımın ucundan bile geçirmedim. Kitap çıkartmak kendime yapabileceğim en büyük kötülüktü. Ben de bu kötülüğü kendime tekrar yapmamak için yemin ettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder