Öyle salakça bir an oluyor ki birden aklıma geliyorsun. Saçma bir müzik yada izlediğim filmdeki bir sahne bana seni hatırlatıyor. Sonra fark ediyorum ki unutmamışım, sadece unutmuş numarası yapıyorum. Bu numaraya kendim bile inanıyorum çoğu zaman. Ama o salak müzik çalmasa veya o filmdeki o salak sahne olmasa aklıma hiç gelmeyecekmişsin gibi. Ne yazık ki öyle olmuyor. Dinlediğim her şarkı da seni arıyorum, izlediğim her filmde bizden bir şeyler bulmaya çalışıyorum. Sevmeye çalıştığım insanlar da hep sen varsın sanki. Hepsinde senden bir parça. Nasıl oluyor bu?
Öyle çok özlüyorum ki bazen kokun burnum da türüyor. Beraber yaptığımız şeyleri hatırlıyorum. İlk elini tuttuğum günü, beni öptüğün ilk günü... Yaşadıklarımız bir rüya mıydı acaba diye soruyorum kendime. Bir rüyanın peşinden mi koşturdum bunca yıl? Gerçekten var mıydın? Gerçekten vardın madem şimdi nerdesin? Sorduğum her soru cevaplanmayacak başka soruları getiriyor peşinden.
O kadar salaktım ki uzaklaştırdım seni kendimden. Her anı tekrar canlandırıyorum kafam da hepsinde de suçlu benim. Keşke zamanı geri alabilsem. Gerçekten o zaman her şey daha farklı olur muydu? Aynı salaklıkları tekrar yapar mıydım? Deneyip görebilseydik keşke. Son bir kez daha eskisi gibi olabilmemiz için neleri feda etmezdim.
Yazdığım her yazı, yaptığım her saçmalık bir yardım çığlığı aslında, belki sana ulaşır diye yaptığım. Belki bir gün beni duyarsın ve geri gelirsin kim bilir. Buna inanmak istiyorum. Gerçekleri görmeye ihtiyacım yok böyle daha iyiyim ben.
Belki sende bir gün özlersin. Bir şeyler sana belki beni hatırlatır ve hal hatır sormak için mesaj atarsın. Eskisi gibi kokulu mektuplar yazmazsın orası kesin ama olsun mesaja da razıyım ben. Kokunu hiç unutmadım ki attığın her mesaj da kokun gelecek burnuma.
