"Gitme dedim." diye bir cümle kurdu adam karşısında oturan arkadaşına. Yirmili yaşlarının ortalarındaydı her ikisi de. "Gitme!" demek her şeyi değiştirir zannediyordu. Ama çoğu zaman havada asılı kalırdı bu tek kelimelik cümle.
-Dedin mi sahiden? diye sordu arkadaşı.
-Diyemedim. Demeyi çok istedim ama diyemedim. Hem ne diyecektim ki? Gitme! Seni seviyorum, sana ihtiyacım var mı diyecektim. Bal gibi de biliyordu onu sevdiğimi ve adı gibi de emindi ona ihtiyacım olduğunu. Ama o yine de gitti.
-Peki geldiğinden nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?
Bir an duraksadı. Haklıydı arkadaşı gelmiş miydi gerçekten? Yoksa o mu geldiğini zannediyordum? Kahvesinden bir yudum aldı. Konuşmak istemiyor gibiydi artık.
-Emin değilim. Belki de ben geldiğini zannettim.
-Bir kaç kez buluşunca gelmiş olmaz kadınlar. Sen onun gelmiş olmasını diledin. Hatta bunu o kadar çok istedin ki sonun da onun geldiğine inandın. Hiç gitmeyecekmiş hiç bitmeyecekmiş gibi geldi. Sinemalara gittiniz, cafelerde oturdunuz. Ama bu neyi değiştirir ki? Bunu sıradan her arkadaşıyla yapabilirdi sen de biliyordun bunu. Sen sadece bunları bildiğini kendine itiraf edemedin. Kadınlar böyledir. Gözünün kör olduğunu anladıkları zaman istedikleri her şeye inandırabilirler seni. Seni sevdiğini zannedersin, seni bırakmayacağına inanırsın, gitmeyecek dersin kendine. Ama onlar gider. Kimse sonsuza kadar kalmaz. Sonsuza dek mutlu yaşadılar sadece masallarda olur.
-Bu sefer mutlu olacağıma inanmıştım.
-İnanmak bir şeyleri değiştirmez. Sadece bu şekilde kendini kandırırsın. Mutlu olmak anlık bir şey. Hüzünlerin uzun sürerken mutlulukların anlık olur hep.
-Ne yapmam lazım peki? Zamana mı bırakayım?
-Zamana bırakmak hiçbir şeyi çözmez. Zamana bırakırsan sadece zamana bırakmış olursun. Zaman seni yaşlandırmaktan başka bir işe yaramaz. Unutmak istemedikçe unutamazsın. Acı çekmek istediğin sürece acı çekersin. Acı çekmek bazılarının zihnini aydınlatır. Belki de senin ilham perin acıdır? deyip kahvesinden bir yudum aldı. Cevap bekledi ama karşısındakinin cevap vermeye niyeti olmadığını anladı.
-O zaman benden bu kadar. Seni acılarınla başbaşa bırakıyorum. Belki bu sayede alışmayı öğrenirsin...
