Şu hayatta hiçbir şey planladığım gibi gitmedi benim. Ne zaman bir şeyler için plan yapsam olmadı. Geleceğe dair hayal kuramadım. Kurdurtmadılar. Müsaade etmediler bana. Mutlu olmam için hiçbir neden sunmadılar önüme. Sevdiğin kadar sevilirsin gibi saçma bir cümle fısıldadılar kulağıma. Oysa ben sevdiğim kadar sevilmedim. Beni seven tek kişiyi de aldınız benden yıllar önce. Sevilmeye hakkım yok muydu benim?
Biliyorum sevgilim, bu yazımı okumayacaksın daha doğru okuyamayacaksın. Okusaydın zaten buna asla müsaade etmezdin. Hoş okuyabilseydin zaten bende böyle bir şeye kalkışmazdım hiç.
Yıllar önce o saçma sapan kavgayı yapmasaydık ve ben telefonumu kapatmasaydım keşke. Kapatmasaydım da son anlarda yanında olabilseydim. Son nefesini verirken seni bir başına bırakmasaydım. Bu vicdan azabıyla ömür boyu yaşamak zorunda kalmasaydım. Aradan geçen yıllar hiçbir şeyi değiştirmedi. Zaman hiçbir şeyin ilacı değilmiş. Yıllardır her uykuya daldığımda kabuslar ve gözyaşları içinde uyanıyorum. Uyumak istemiyorum ama seni tek görebildiğim yer rüyalarım. Elimde kalan tek şey senli rüyalarım artık. Sensizliğe artık dayanamıyorum ve sensiz haddinden fazla yaşadığımı düşünüyorum. Tabi buna yaşamak denirse.
Affet beni sevgilim. Yanında olamadığım için affet. Affedilmeyi haketmediğimi biliyorum ama affet. Şu dünya denen uçurumda yuvarlanıyorum sensiz ve bu uçurumun bir sonu yok. Aldığım her nefes göğsüme saplanan bir hançer gibi canımı yakıyor. Sensizlik canımı çok yakıyor.
İşte sona geldim bende. İlmeği boynuma geçirip hayatıma son veriyorum. Bana en çok neyi sevdin diye sorarlarsa şayet onlara senin adını söyleyeceğim. Yanında olamadığım her an için affet sevgilim.
