Her zamanki gibi yine uykusuz bir gece daha. En son başımı yastığa ne zaman huzur içinde koydum gerçekten bilmiyorum. Devamlı bir şeyler düşünmekten sıkıldım. Hayatımın elimden akıp gidişini izlemekten sıkıldım. Aslında kahkahalar içinde gülerken içimin kan ağlamasından sıkıldım. Yukarıdakiyle devamlı kavga etmekten sıkıldım. Hayatıma yön verememekten sıkıldım. Başkalarının yerime karar vermesinden sıkıldım. İstediğim gibi hareket edememekten sıkıldım. Yaşamaktan sıkıldım.
Hayallerimi kaybettim artık, inançlarımı, sevdiğim insanları. Sevdiğim insanların teker teker gitmesini beni terk etmesini izledim. Elimden hiç bir şey gelmeyişini izledim. Gidenlerin sadece arkasından bakıp olsun yanımda kalanlar da var derken birden yanımda kimsenin kalmadığını fark ettim. Bir başıma kaldım sonunda. Bu koca yerde bir başıma. Hiç kimseler yok yanımda. Beni seven insanların olduğuna inancım yok. Hayallerim yok, yaşama sevincim yok, kendime ait bir hayatım bile yok.
Hayatımın yok olmasını izliyorum hala. Ellerim kollarım bağlı. Yapayalnızım bu boşlukta . . .
