Paralel evrenlere inanmanın en iyi tarafı "Hiç olmazsa birin de mutluyum" diyebilmek. Daha da iyi tarafı "Başka bir evren de birlikte mutluyuz" diyebilmek.
Çizgi romanlar ve Einstein bana paralel evrenlere inanmayı öğretti. İyi ki de öğrettiler. Çizgi romanlarla beş yaşındayken tanıştım. Okuma bilmiyordum resimlerden çözerdim hikayeyi. Tabi paralel evren muhabbetini yıllar yıllar sonra öğrendim. İyi ki öğrendim. İyi ki gazeteler ben beş yaşındayken çizgi roman hediye etti. Şu an yirmi beş yaşındayım ve her çizgi roman alışım da aynı heyecanı yaşıyorum. Neyse konumuz çizgi roman değil paralel evren.
Başka bir paralel evren de O'nun yerine beni seçmiş olabilirsin. Belki de beni seçtiğin için daha mutlu olursun. İkimiz de mutlu olabiliriz böylece.
Belki de başka bir paralel evren de hiç karşılaşmadık. Sen yada ben hiç uğramadık buraya.
Bir başka paralel evrende ise ben zaten hiç olmamışım. Çocukken bir hastalık geçirmişim yada babam olacak adam İzmir'e hiç gelmemiş, annemle tanışmamız ben de hiç varolmamışım.
Niye bunları söylüyorum biliyor musun? Çünkü her ne kadar inancım yok desem de bunlara inanmaya ihtiyacım var. Belki de bunlar ayakta tutuyordur beni. Bir kara delik bulsam hiç düşünmeden atlarım içine bu nedenlerden dolayı.
Belki de yanılıyorumdur. Belki de hiçbir paralel evren yoktur yada diğer milyonlarca paralel evrende de bir arada değilizdir. Hiç bir araya gelememişizdir. Hiç karşılaşmamışızdır. Bu evrende olduğu gibi diğer evrenlerde de mutsuzluktan geberiyorumdur.
İnandığım şeyler de bir yerden sonra canımı yakmaya başlıyor.
