Ne zamandır yolda olduğumu hatırlamıyordum. Bir hafta, bir ay yoksa bir yıl mı? Bilemiyordum. Çantamda bir sürü anahtar vardı ama hangi eve ait olduklarını hatırlamıyordum. Dönebileceğim bir evim var mı ondan bile emin değildim. Ailemin yanında kendimi huzurlu hissetmediğim için kendi evime çıkmıştım. Sonraları fark ettim ki kendi evimde de huzurlu değildim.
Bir şeylerden kaçıyordum ama tam olarak neydi kaçtığım şey emin değildim o zamanlar. Yolda olursam kaçtığım şeyden kurtulabilirim gibi geliyordu eskiden. Meğer işin aslı öyle değilmiş. Bende çok sonraları öğrendim.
İnsan ne kadar uzağa giderse gitsin kendinden kaçamıyordu. Kendinden, geçmişinden, rüyalarından. En son deliksiz bir uykuyu ne zaman çektim hatırlamıyordum. En son ne zaman huzurlu hissettim hatırlamıyordum. Tüm bu kaçışlarım bir an için bile olsa huzuru bulabilmek içindi. Oysa tek bulabildiğim koca bir yok oluştu. Bulabildiğim tek şey kendi yok oluşumdu.
Gerekli olanaklar sağlanınca kendi yok oluşuna şahit olabiliyordu insan.
