Evden kaçmayı planlıyordum. Nerede kalacağım konusunda en ufak bir fikrim yoktu. Sadece gitmek istiyorum, ardıma bir daha hiç bakmadan gitmek. İçimde ki Ben bana "Gerekirse sokakta yatarsın, ne var ki bunda." diyerek cesaret veriyordu bana.
Son günlerde okuduğum tüm kitaplar da ana karakter evden, ailesinden kaçıyordu ve hayatını tamamen değiştiren olaylar zincirinin için de buluyordu kendini. Her şeyden kaçmaya ihtiyacım vardı. Bir şeylerin değişmesi için zamanın gerekli olduğunu düşünen insanların geri zekalıdan hiçbir farkları yoktu. Zaman değildi bir şeyleri değiştiren, bir şeyler yapmak değiştirebilirdi sadece her şeyi. Benden evden kaçarak her şeyi değiştirebileceğime inanıyordum.
İçimde ki boşluğu bu şekilde doldurmaya çalışıyordum. İnsanların yuva dediği bu yerde kendimi hep fazlalık olarak hissettim. Sanki ben gidince içinde kalanlar gerçek bir aile olacaktı. Tüm kavgalar ve tüm sıkıntılar benim gitmemle birlikte yok olacaktı. Kendimi bu düşünceden alıkoyamıyordum.
Bir ara intihar etmeyi de düşündüm. Ancak izlemem gereken o kadar çok film ve okumam gereken o kadar çok kitap vardı ki vazgeçtim intihardan. Yaşamaya başladım ot gibi. Sadece okuyor ve izliyordum. Mecbur kalmadıkça konuşmuyordum. Konuşmamam evdekileri daha çok sinir ediyordu. Babam karşıma geçip bağırıyor, annem ise konuşmam için yalvarıyordu. Hiçbirini duymuyordum oysa ben. Sadece ağızlarının hareket ettiklerini görüyordum. Kitaplar ve filmler dışında hiçbir şey ilgimi çekmiyordu.
İçimde ki boşluk bir kara deliğe dönüşmüştü. İçimde ne varsa içine çekiyor ve yok ediyordu. Ailemi de içine çekebilse keşke diye düşündüm ama olmadı hiçbir zaman. İçimde ki kara delik sadece Ben'i çekiyordu içine. Tarif edilemez bir acı yaşıyordum her gün. İçimde ki kara deliğin her geçen gün Ben'i bitirdiğini biliyordum. Ama buna engel olamıyordum yada engel olmak istemiyordum.
Bir kara delik tarafından yutulan ilk olacağımı düşünüyordum. Ölümüm bile sıradışıydı. Sonra sırtüstü yatağıma uzandım ve sonsuz beyazlığı izlemeye başladım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder