Ayrılık...

Kız ve oğlan ortak bir arkadaşları sayesinde tanışmışlardı. Kısa sürede devamlı konuşur hale geldiler. Çocuk Aydın da yaşıyordu kız ise Eskişehir de okuyordu. Kız tatiller de Aydın'a geliyor ve oğlanla buluşup sinemaya gidip vakit geçiriyorlardı. Ayrı olsalar bile aynı anda aynı filmi izleyip hep beraber oluyorlardı.
Oğlanın kronik ağrıları vardı. Doktorlar nedenini bilmiyordu ve ağrı kesiciler artık fayda etmiyordu. Oğlanın ağrılara katlanabilmesinin tek yolu kızın attığı mesajlardı.
Kız tatil için 1 haftalığına Aydın'a gelecekti. Yaklaşık 1 ay önce başlamışlardı plan yapmaya. Hangi filme gideceklerini oğlanla kaç gün vakit geçireceğini konuşuyorlardı. Hatta gelmesine 10 gün kala bile hala bunları konuşuyorlardı. Ama sonra kız, oğlanın attığı mesajlara cevap vermemeye başladı. Oğlanın sabah attığı mesaja gece cevap veriyor yada saatler sonra geri dönüş yapıyordu. Oğlan korkuyordu. Çünkü uzaktaydılar ve kız gönlünü başkasına kaptırmıştı olabilirdi. Korktuğu da olmuştu. Kız başkasına aşık olmuştu ve Aydın'a gelince bunu oğlana yüzyüze anlatmak istediğini söyledi. Oğlan yıkılmıştı. Çektiği acının tarifi yoktu, ağrıları şiddetlenmişti ve kendini hayattan soyutlamıştı.
O malum gün geldi ve kızla oğlan buluştu. İki yabancı gibiydiler. El sıkışıp bir cafeye oturdular. Kız:
-Ben gerçekten çok üzgünüm asla böyle olsun istemezdim seni üzmeyi istemedim hiç.
-Neden yaptın o zaman bunu. Tamam mükemmel biri değilim ama bekleyebilirdin beni. Ben tüm kalbimle sevmiştim seni.
-Lütfen böyle yapma zaten vicdan azabı çekiyorum daha fazla arttırma bunu.
-Vicdan azabı çekiyorsun öyle mi? Peki benim çektiğim acılar ne olacak? O acılar nasıl geçecek? Sen bir başkasıyla mutluyken ve ben bunu biliyorken nasıl iyi oalcağım peki?
Kız susmuştu. Oğlan bir cevap bekliyordu gibiydi ama kız hiç bir şey demedi. Kız konuşmayınca oğlan devam etti:
-Neden bana bunu söyle lütfen. Gerçekten hakettim mi ben bunu? Birinin hayatına girip onun her şeyi olduktan sonra çekip gitmek bu kadar kolay mı? Bir şey söyle.
-Ne söylememi bekliyorsun? Ne demem seni rahatlatabilir ki? Kızgınlığını ne yok edebilir?
-Sen yanlış anladın beni. Kızgın değilim ben kırgınım. Hem de çok kırgınım. Bilmiyorum belki haklısındır benim yerime o lavuğu seçtiğin için kızgınımdır. Görmediğim adını bile bilmediğim birinden nefret ediyorum ve onu öldürmek istiyorum.
Kız çantasından bir poşet çıkarıp masaya koydu ve oğlana doğru uzattı:
-Kitaplarını getirdim ben. Ayrıca filmlerini.
-Buraya bunları vermek için mi geldin? Bunları verip aramızdaki tüm ilişkiyi bitirmek için mi?
-Evet onun için geldim ve şimdi de gidiyorum. Hoşçakal ve kendine iyi bak.
Kız masadan kalktı ve arkasına bile bakmadan uzaklaştı ordan. Oğlan arkasından baktı kızın. Gözden kaybolana kadar baktı. Biliyordu çünkü bu onu son görüşüydü...