Gece üzerimiz de tüm karanlığıyla.
Yalnızca ay... ve ışığı... ve şehir... ve aşk
Aşk alınması gereken bir intikamdı.
Onun mutsuzluğu,
Mutlu edecekti beni.
Aşk bu hale geldiğinde artık intikam olurdu.
Oldu da.
Elbette karşı koyacaktı,
Kabul etmeyecekti acı çekmeyi.
Çünkü benim gibi,
Haklı sayıyordu o da kendini.
Oysa sesini çıkarmadan
Boynunu uzatsın isterdim,
Bedeninden ayırmam için.
Tembellikten değil de
İhanetinin bedelini ödeyebilecek kadar,
Cesur olduğunu umduğumdan.
Şiir okudum bir taraftan,
Canını yakmaya çalışırken.
Şiirden nefret ederdi çünkü;
Anlamazdı.
Arkamı dönüp gitmek isterdim.
İşime bakmak,
Affedebilecek kudrete sahip olmak...
Ama değilim.
Herkes gibi herkes
İntikam almak ister.
Bende isterim.
Biliyordum aslında,
Herşey unutulur
Zaman gelir öfken yok olur.
O yüzden o zamana kadar
Halletmeliydim işimi.
Çünkü insansın, ancak biz isteriz
Can yakmak için can yakmayı.
Kaçacak çok fazl yeri yoktu.
Artık bitirmek gerekirdi.
Kanlı bir veda seramonisi...
Tapınırken bulduk kndimizi
O sonsuz geceye.
Gece mi? Değil mi?
Bir gece hayaleti belki
Dolaştı durdu bizimle
Bütün gün dolaştı durdu ve sindi.
Büyülenmekten arta kalan bitkinliğe.
Sahi o ölen kimdi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder