KARANTİNA GÜNLÜKLERİ - 3

KARANTİNADA DOKSAN İKİNCİ GÜN

Yaklaşık on  gündür yollardayım. Tek bir insana bile rastlamadım yolculuğum boyunca. Nereye gideceğim konusunda hiçbir fikrim yok. Yavaş yavaş ilerlemekteyim. Ankara'ya daha yeni geldim. Araba kullanma işini kıvırdım bu arada. İlerleyen zamanlarda her şey yoluna girerse şayet rahatlıkla trafiğe çıkabilirim.

Dediğim gibi tek bir insana bile rastlamadım. En azından canlı olarak. Şehirlerin içinde araçla ilerlerken her yerde cansız bedenler vardı. Sağlık ve emniyet birimleri çökeli çok olmuştu bunu biliyordum ancak bu kadarını beklemiyordum. Gördüğüm cesetler artık kurtlanmıştı. Bazı uzuvları yoktu. Belli ki kurtlar köpekler ve daha aklıma bile gelmeyen bir sürü hayvan tarafından yenmişlerdi. İzmir çıkışında havada akbabaların uçtuğunu gördüm. Koca şehir hatta koca bir ülke hayvan yemliğine dönmüştü resmen. İçindeki insanlarda onlar için sadece yemdi. 

Şansım yaver gitmiş ve bir karavan bulmuştum. Hem yavaş yavaş ülkeyi geziyor hemde evimi yanımda taşıyordum. Hayalimdi bu. Tabi dünya normaldi o zamanlar. Üniversiteyi okuduğum Aydın şehrine uğradım. Tabi orada da bir hayat yoktu. Kırsal kesim bile boştu. Köyler de insan yoktu. Forum Aydın'a girip D&R mağazasına uğradım. Yıllardır almak isteyip ancak paraya kıyamadığım için alamadığım tüm kitapları aldım. Baya yüklü ayrıldım oradan. Tabi hazır oraya kadar gitmişken MİGROS'a uğramadan geçmek olmazdı. Kendime yolda yemek için paket hazır gıdalardan aldım. Bolca konserve. Tabi bulabildiğim kadar. Burası da belli ki haftalar önce yağmalanmıştı. Karavanı ANITKABİR'e çektim. Dünya normalken gidememiştim hazır şimdi buraya kadar gelmişken uğramamak ayıp olurdu.Fotoğraflarda akşam ışıklar yanınca daha güzel görünüyordu ancak hiç ışık kaynağı olmadığı için akşam zifiri karanlığa bürünüyor burası. Tıpkı geçtiğim her yerde olduğu gibi.

Devamlı dünya normale dönünce diye başlayan cümleler kuruyorum kendi kendime konuşurken. Fakat normal bir şeydi hatırlayamıyorum artık. Normale nasıl ve ne zaman dönebileceğiz. Asıl önemli soru normale dönebilecek miyiz? Günlerdir yoldayım ve yaşayan tek bir insan bile görmedim. Hayatta olan herkes yeraltı sığınaklarında yaşıyor olamaz herhalde. Belki de şu an hastalık bitti ama bunu belirleyebilecek kimse kalmadı dünyada. İlkokuldan beri tek hayalim dünya üzerinde hayatta kalmış tek insan olmaktı. Sanırım hayallerime ulaştım artık. Keşke ulaşmasaydım.

KARANTİNA GÜNLÜKLERİ - 2

KARANTİNADA SEKSENİNCİ GÜN 

Bugün Haziran ayının yirmi sekizi. Şu anda buraya kar yağmakta. Bunun nasıl bir saçmalık olduğunu anlatmama gerek yok sanırım. Dün gece başladı kar yağışı ve o zamandan beri hiç durmadı. Her yer bembeyaz. Hem virüsle hem de bu saçmalıklarla uğraşıyoruz. Kaç kişi hayatta Allah bilir. Her şey durmuş vaziyette. Çoğu ilde elektrik yok. Artık İzmir'i terk etme zamanı geldi sanırım çünkü yiyecek ve içecek hiçbir şey kalmadı. Bu hafta canlı hiçbir insan görmedim. Hiçbir yaşayan insan belirtisi yok. Dünya resmen hayvanlara kalmış durumda. İzmir sokaklarında geyikler dolaşıyor. Sanırım insan faktörü ortadan kalkınca doğa kendini tazeliyor.

Bir araba bulup bu lanet şehirden kaçmam lazım. Belki daha kırsal bölgelere. Büyük şehirler olmaz. Her yer araba dolu istediğim herhangi birini alabilirim. Tek sıkıntı araba kullanmayı bilmiyor olmam. Yirmi dokuz yıldır hiç ihtiyacım olmamıştı. Kimin aklına gelirdi ki zaten böyle bir durum olacağı. Yapacak bir şey yok. Çarpa çarpa sürmeyi öğreneceğim sanırım.

Aslında bir ay öncesine kadar hasta olanların bir şekilde yürüyen ölülere dönüşüp insan beyni yemeye başlayacağını düşünüyordum. Ama sanırım bu sadece filmlerde kaldı. Bu da iyi bir şey. Virüsle uğraşırken bir yandan da beynimi yemek isteyen zombilerle uğraşmak istemezdim. 

Hayatım boyunca nefret ettiğim insanları bile özlüyorum şu an. Sevmediğimiz şeyleri bile özlüyoruz yokluğunu çekince. Hayat çok saçma bir algoritma üzerinde ilerliyor. Ne zaman ne olacağı asla bilinemiyor. Ne olacağını kestirmek mümkün değil. Tam işte bu her şeyi çözdüm dediğin anda ağzına sıçarak hiçbir boku çözemediğini gösteriyor sana. Çözmeye çalışmayı bırakınca biraz rahatlıyorsun sanırım. Bırak her şey olduğu gibi kalsın. Sen sadece yolunda ilerle. Zaten yapabileceğin başka bir şey yok.

Bir araba bulmalıyım eğer kaçacaksam. Gerçi bu karlı havada nasıl araba kullanırım hiç bilmiyorum. Fakat burada durup açlıktan ölmeye niyetim yok. Sanırım doğuya doğru gitmeliyim. Karadeniz tarafları da olabilirim. Hiçbir şeyden emin değilim. Son bir kez dışarı çıkıp erzak toplamaya çalışacağım. Bir araba da bulurum belki bu arada. Sonra da eve dönüp plan yapmam lazım. Yeni koruyucu kıyafetler ve maskeler de lazım. Neyse şimdilik gidiyorum. Gelişmelerden sizi haberdar ederim tekrar.