Yıllar sonra geldiğim köyde sevinçle karşılanmak tabi ki mutlu ediyor insanı. Babam hakkında duyduklarımsa daha çok hüzne sokuyor. Bir insan nasıl olurda herkesi kendisine düşman eder. Özellikle de ailesini?
Çocukken kuzenlerimle oyunlar oynayarak geçtiğim yollardan şimdi tek başıma geçiyorum. Büyümüş daha yalnız ve daha mutsuz olarak. Suyu çok güzel diye köyün dışına dakikalarca yürüyerek ulaştığımız, 'KAPI' adını verdiğimi, o yerde şimdi tek başıma oturmuş bu satırları yazıyorum. Kulağımda kulaklıklarla.
Köyün nüfusu azalmış, eskisi gibi insan yok. Eski neşesi de yok. Bu mevsimde yarım metre kar olması gereken köyde yakıcı bir güneş var. Göl kurumaya yüz tutmuş. Tanıdığım köy artık hiç tanıdığım gibi değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder