"İnsanın evi ve ailesi kişinin kalesidir. Dışarıda ne yaşamış olursa olsun evine yani kalesine girdiğinde tüm sıkıntılar unutulur."
Tamamen yalan bu sözler. Evin yani ailem benim için asla bir kale olmadı. Adımlarım hep geri geri gitti eve giderken. Asla eve varmak istemedim. Eve giden o yol hiç bitmesin hep uzasın isterdim. Gidecek bir yerim olsaydı hiç düşünmeden çıkıp giderdim o evden. Ama yoktu...
Özellikle anne ve babamın eve geliş saatlerine yakın çıkıp giderdim evden. Ne ben onları göreyim ne de onlar beni görsün. Tek isteğim buydu.
Ölmeyi istediğim zamanlar da çoktu. "Tam" derdim, "tam şu an da öleyim Allah'ım. Lütfen." Ama kabul olmadı bu duam hiçbir zaman. Tıpkı diğer dualarım gibi cevaplanmayan dualar mezarlığına gömüldüler.
Tahminen, en mutlu olduğum an da öleceğim. Duam en olmadık zaman da, bir zombi gibi mezarından çıkıp etlerimi kemirmeye başlayacak. İşte tam o sırada güleceğim. Çünkü biliyor olacağım bu şakayı yapan kişi bir yerlerden muhakkak izleyip eğleniyor olacaktır.
Asla gidememekten korkuyorum aslında. Tek korkum bu. Ya hiçbir zaman gidemezsem ve ölene kadar burada kalırsam . . .
